Αποχαιρετισμοί

Άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή, 14/01/2024

Όταν πηγαίνω στο αεροδρόμιο λίγο μετά τις γιορτές αντικρίζω πάντοτε μία, επαναλαμβανόμενη, σκηνή που με συγκινεί. Γονείς οι οποίοι αποχαιρετούν τα παιδιά τους καθώς φεύγουν πάλι, έπειτα από λίγες μέρες διακοπών κοντά τους, για το εξωτερικό. Ξέρω καλά –έχοντας ζήσει είκοσι χρόνια στο εξωτερικό– αυτό το «σφίξιμο» που νιώθει κάθε Ελληνας που αγαπάει τον τόπο του, καθώς βλέπει με την άκρη του ματιού του από το παράθυρο του αεροπλάνου τη θάλασσα λίγο πριν προσγειωθεί. Το ίδιο και πιο έντονο σφίξιμο νιώθει καθώς απογειώνεται και αποχαιρετά φίλους, συγγενείς, αγαπημένες συνήθειες, τον ήλιο που συγχωρεί τα πάντα. Και βέβαια, έχουμε συνηθίσει να διαχειριζόμαστε τον ίδιο δύσκολο αποχαιρετισμό από τα παιδιά μας, που πάνε να σπουδάσουν στο εξωτερικό για ένα ακόμη εξάμηνο.

Πέρα όμως από το τι νιώθει ο καθένας, γονιός ή παιδί, υπάρχει κάτι που προβληματίζει και αξίζει να το προσέξουμε. Πολλές από τις μεθεόρτιες σκηνές αποχαιρετισμού δεν αφορούν γονείς και παιδιά που σπουδάζουν. Αλλά νέους ανθρώπους, 30άρηδες συνήθως, οι οποίοι έφυγαν από την Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης και έψαξαν να βρουν αλλού ευκαιρίες. Είναι άνθρωποι που έχουν τις δουλειές τους και είναι πια μόνιμα εγκατεστημένοι σε διάφορες χώρες.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο εδώ.

Repost / Πηγή: kathimerini.gr

Photo credit: Serhat Beyazkaya